Zakup każdego rodzaju broni, bez względu na to, czy to będzie wiatrówka czy pistolet bocznego lub centralnego zapłonu, a może nawet i replika airsoftowa – będzie wymagać od Ciebie strzelania do jakiegoś celu. Pół biedy jeśli cel będzie stacjonarny i nieruchomy. Znacznie ciężej będzie trafić mały i poruszający się z dużą szybkością. A to właśnie takie wbrew pozorom dają najwięcej frajdy z wyzwania. 

Początkowo, gdy nabędziemy już interesujący nas egzemplarz broni, samą radość będzie nam sprawiało po prostu wypluwanie kolejnych pocisków i losowego trafiania w cel. Jednak z biegiem czasu będziesz chciał móc również trafiać precyzyjnie. Dlatego w dzisiejszym artykule opowiem Ci nieco o tym, co zrobić aby strzelać celniej. 

Po pierwsze – odpowiednia postawa strzelecka.

Zgodnie z wszelkimi zasadami naukę prawidłowego strzelania powinno zacząć się od właściwej postawy, a nawet kilku. Wyróżniamy zasadniczo 3 główne: stojącą, klęczącą oraz leżącą. Jest jeszcze siedząca, jednak ma ona mniejsze zastosowanie. 

Postawa strzelecka stojąca: Należy ustawić się tak, aby lewy bok był na jednej osi z lufą, w tym przypadku broni długiej. Wychylamy lewe biodro i opieramy na nim łokieć. Kolbę opieramy o prawe ramię i podpieramy prawą dłonią łoże broni. Łokieć cały czas utrzymujemy w linii wiatrówki, a więc pionowo. Lewa ręka służy tylko do podpierania niż mocnego uchwytu. W przypadku osób leworęcznych po prostu odwracamy kierunki. 

Postawa strzelecka klęcząca: W tym celu, aby przyjąć poprawną postawę, należy wysunąć lewą nogę do przodu w kierunku celu. Z kolei prawą zginamy w kolanie i klękamy. Prawa stopa swobodnie odpoczywa na palcach i na podłożu. Lewy łokieć opieramy na kolanie i robimy z niego podpórkę, na której ustabilizujemy broń. Prawa dłoń przytrzymuje kolbę obok prawego ramienia. Pamiętajmy o łokciu blisko ciała. 

Postawa strzelecka leżąca: Jest to pozycja, która daje największą stabilizację podczas strzału oraz powoduje, że jesteśmy praktycznie niewidoczni. Umożliwia również oparcie rąk na podłożu. W tym celu kładziemy się na brzuchu z głową w kierunku celu. Następnie rozstawiamy nogi tak, aby czuć że ciężko nam będzie się obrócić. Prawa dłoń powinna znaleźć się na chwycie karabinka. Przyciągamy nią do siebie kolbę i opieramy o dołek strzelecki. Łokieć lewej ręki oprzyj o podłożę, a rękę ułóż na łożu. Warto zaznaczyć, że karabinek nie powinien spoczywać na podłożu. Kąt między przedramieniem a podłożem nie powinien przekroczyć 30 stopni. 

Po drugie – odpowiedni chwyt.

Duży wpływ na celność ma samo operowanie dłonią na chwycie oraz spuście. W teorii, ze względu na konstrukcję broni strzeleckiej i jej wyważenie, powinno okazać się to łatwe, jednak praktyka weryfikuje wszystko. Dlatego warto zaznaczyć tutaj trzy elementy:

Ułożenie ręki na chwycie: Ręka strzelająca powinna w sposób pewny i naturalny (bez silnego ścisku) obejmować chwyt pistoletowy. Zbyt duże napięcie mięśni, na pewno zagwarantuje nam tzw. ,,zerwanie” strzału. Środkowy i serdeczny palec powinny być w jednej osi z lufą. Odchylenie palców, może poskutkować nieodpowiednim ułożeniem palca wskazującego na języku spustowym. Kciuk powinien swobodnie opierać się na drugiej stronie szkieletu broni. Często za oparcie stosowane jest skrzydełko bezpiecznika lub zatrzask zamka. 

Chwyt artyleryjski: Jest to typ uchwycenia broni wywodzący się, jak nazwa wskazuje od artylerii. Polega on na takim operowaniu bronią, aby zredukować jej odrzut do minimum i jest stosowany głównie przy dużych kalibrach. Broń trzymamy delikatnie opartą o ramię, natomiast lewa ręka podpiera łoże. Liczy się tutaj stałość punktów podparcia, gdyż ręce muszą znajdować się za każdym razem w tym samym miejscu. Pozwala to uzyskać powtarzalność strzałów.

Wyczekiwanie na moment padnięcia strzału: Jest to element, przy którym większość początkujących strzelców popełnia najwięcej błędów. Polega on na zerwaniu strzału, poprzez ściągnięcie broni ku dołowi, natychmiast po naciśnięciu języka spustowego. Wiąże się to często ze zbyt dużym napięciem mięśni. Dlatego należy powoli i bez obaw ściągać spust aż do momentu padnięcia strzału, po czym odczekać kilka sekund. Uczy to również cierpliwości przy strzelaniu. 

Po trzecie – dobrze wyregulowane przyrządy celownicze.

Chyba kluczowym i najważniejszym elementem samej idei strzelania jest po prostu odpowiednie celowanie i dobrze zgrane ze sobą przyrządy celownicze. Oczywiście są zwolennicy strzelania ,,po lufie” lub na bliskie dystanse, jednak umówimy się, że nie o to w tym chodzi. Zatem jak ustawić odpowiednio muszkę oraz szczerbinkę? Wyróżniamy dwa rodzaje mechanicznych przyrządów celowniczych: szczerbinkę z muszką oraz przeziernik z muszką. Nieruchoma muszka jest elementem, na którym skupiamy swój wzrok i celujemy w to, co chcemy trafić. Szczerbinka i przeziernik są elementami, które pozycjonują nam oś lufy w linii prostej do celu. Zasada działania jest bardzo prosta: muszka musi zawsze znaleźć się w jednej linii z punktami zaznaczonymi na szczerbince lub jasnymi elementami na nią nałożonymi. Przy przezierniku mającym postać koła sprawa jest jeszcze prostsza – wystarczy umieścić intuicyjnie muszkę w samym środku okręgu. Obecnie sporo przyrządów celowniczych ma podświetlane punkty umożliwiające ich zgrywanie się sobą – nawet w godzinach wieczornych lub przy słabym świetle. 

Umiejętności strzelca to zasadniczo najważniejszy element odpowiedzialny za uzyskany wynik na tarczy. Jednak bez odpowiedniego sprzętu, nawet najlepszy strzelec nie będzie w stanie wykręcić wyników. Nasz sprzęt ma nam ułatwiać zadanie, a nie je utrudniać, zatem jeśli już wszystko w kwestii broni i celowników na niej zainstalowanych mamy dobrze dograne, to pozostaje tylko odpowiedni trening i na pozytywne efekty nie trzeba będzie długo czekać.